Աստվածաշունչը դիմում է ողջ աշխարհի մարդկանց, հատկապես՝ հարուստներին, որ չգոռոզանան և ոչ էլ ունայն մեծության վրա հույս դնեն: Շատ հարուստներ հպարտ են, և նրանց հույսն իրենց հարստությունն է: Բայց եթե Տերը մարդուն չօրհնի ու չպահպանի, փողը, հարստությունը կամ կապերը նրան չեն օգնի: Գրված է. «…եթե Տերը չպահպանի քաղաքը, զուր է անքուն լինում պահապանը» (Սաղմ. 127.1):

Հարուստ լինելը մեղք չէ, պարզապես չպետք է հարստությունով հպարտանալ: Մենք պետք է Տիրոջով հպարտանանք, և մեր հարստությունը պետք է Նրան ծառայի: Մենք պետք է վայելենք մեր ունեցածը, ոչ թե գոռոզանանք:

Սուրբ գիրքն ասում է. «Ես ամբարիշտը տեսա գոռոզ և տեղը հաստատ, ինչպես լայնատարած դալար ծառ, բայց մեկ էլ անցնելիս ահա չկար նա…» (Սաղմ. 37.36): Ոչ ոք չի կարող պաշտպանել մարդուն սրտի կաթվածից կամ հանկարծահաս աղետներից: Ահա թե ինչու Աստվածաշունչը զգուշացնում է, որ մեր հույսը կենդանի Աստծո վրա դնենք, որ ամեն բան տալիս է մեզ առատապես վայելելու համար:

Որոշ քրիստոնյաներ կարծում են, թե աղքատությունը բարեպաշտության նշան է: Նրանք հռչակում են այսօրվա խոսքի միայն առաջին մասը. «Ներկա աշխարհիս հարուստներին պատվիրիր, որ չգոռոզանան…»: Սակայն այս խոսքի ամբողջական իմաստն այն է, որ հարստությունը գոռոզանալու համար չէ. Տերը մեզ առատություն է տալիս, որպեսզի վայելենք և ծառայենք Իրեն, ոչ թե հպարտանանք:

Եղեք օրհնված: Ամե’ն
ԵԹԵ ԱՆՏԵՍԵՍ ՓՈՔՐ ԳՈՐԾԸ, ԵՐԲԵՔ ՉԵՍ ՀԱՍՆԻ ՄԵԾԻՆ: